“Public child and family health centers don’t exist”

 

Door Stefanie Jansen op 24-1-2013

 

Voordat ik mijn twee maanden oude baby voor een half jaar meenam naar Californië beloofde ik op het Consultatiebureau dat ik ervoor zou zorgen dat hij de benodigde inentingen zou krijgen en niet achterop zou raken in het Rijksvaccinatieprogramma. Moeilijkheden daarbij voorzag ik niet.

 

Aangekomen in onze tijdelijke woonplaats leerde een rondje googelen en bellen dat wij of 400 dollar moesten betalen per setje vaccinaties of dat wij deze gratis konden krijgen in een publieke kliniek voor onverzekerden. “Dat zal wel zoiets zijn als het Consultatiebureau,” dacht ik en toog naar de kliniek, een half uur autorijden bij ons huis vandaan.

 

Mijn baby had om 15:00 uur een afspraak; we waren mooi tien minuten te vroeg. Achter een dik raam zat een jonge vrouw die mij zeven formulieren gaf om in te vullen. Ik moest onder meer verklaren dat wat er ook mocht gebeuren met mijn baby in deze kliniek, dit mijn eigen verantwoordelijkheid zou zijn en op geen enkele manier te verhalen op de kliniek.

 

Ook was er een formulier waarop ik mijn adres moest invullen of de ‘general area in which you reside’. Ik vroeg de vrouw wat dat betekende. Zij wees vaag de wachtkamer in en zei: “We cater to many homeless people here.” Toen pas realiseerde ik mij dat ik de hele tijd door mijn mond aan het ademen was vanwege de penetrante “B.O.” (body odor) die in de wachtruimte hing. Ik wierp een snelle blik over mijn schouder en zag dat er zeker tien mensen in de ruimte zaten, van wie in ieder geval vier eruit zagen alsof ze dakloos waren. Ik zag slechts één ander kind. “This is not a child and family health center…” dacht ik hardop. “Public child and family health centers don’t exist,” reageerde de vrouw vanachter het dikke raam.

 

Na het invullen van het zevende formulier nam ik voorzichtig plaats naast een enorme vrouw die Spaans sprak tegen een klein, dikkig meisje met een groene snottebel en doffe ogen. Toen de vrouw naar mijn baby grijnsde zag ik dat ze, afgezien van een paar zwarte stompjes, geen tanden meer in haar mond had. Mijn baby had hier geen problemen mee en kirde vrolijk terug. Twee uur later had hij de hele wachtruimte aan het lachen gemaakt en wist ik van de vier daklozen precies wanneer en waarom ze dakloos waren geworden. Ook had ik geleerd dat je bij een publieke kliniek in de VS absoluut ervoor moet zorgen dat je een afspraak maakt in het eerste ‘time slot’ na openingstijd.

 

Toen wij eindelijk aan de beurt waren kreeg de baby zijn prikjes van een enthousiaste Russische dokter, die jubelde dat hij in deze kliniek nooit van die gezonde baby’s te zien kreeg. “I can see he is 100% breast fed! Look at him! You wouldn’t believe what the people here feed their babies...”

 

Op weg terug naar huis, terwijl mijn baby na deze ervaring diep lag te slapen, dacht ik terug aan het marktonderzoek naar de beleving van het Consultatiebureau, dat ik ooit – voordat ik zelf moeder werd – deed onder jonge moeders. Wat waren die kritisch over het ‘consternatiebureau’ en wat had ik een scherp rapport geschreven! Natuurlijk kan er van alles verbeterd worden aan het Consultatiebureau en het overkoepelende Centrum voor Jeugd & Gezin (daarover meer in mijn volgende blog). Maar wat zou het goed zijn voor die verwende Nederlandse moeders om eens een keer in de schoenen te staan van een Amerikaanse die zich geen peperdure ziektekostenverzekering kan veroorloven en toch gezondheidszorg voor haar kinderen nodig heeft.

 

En het zou ook helemaal niet verkeerd zijn voor de bij het CJG werkzame professionals om eens een tijdje te ruilen met hun Amerikaanse collega’s. Gewoon om een gevoel van enorme trots en dankbaarheid te ervaren. Trots dat wij het in Nederland zo goed geregeld hebben voor onze kinderen. Dat we alle gezinnen een kwalitatief hoogstaande en laagdrempelige gezondheidszorg bieden. En dankbaar dat bij ons zowel blakende baby’s met afgestudeerde moeders als tandeloze moeders met dofogige kindertjes alle zorg en ondersteuning kunnen krijgen die ze nodig hebben, makkelijk vindbaar gebundeld in een goed bereikbaar Centrum voor Jeugd & Gezin.